Wat doe jij als je iemand met pech ziet staan? Of als iemand onderuitgaat, bijvoorbeeld met de fiets?
Wat doe jij als je iemand iets ziet verliezen, of als je bijvoorbeeld een portemonnee of een mobieltje vindt?
Wat doe jij als je iemand zichtbaar overstuur ziet, of zich juist helemaal heeft teruggetrokken?
Wat doe jij als je iemand ziet zitten die er duidelijk eenzaam of verdrietig uitziet?
Wat doe jij als je een jong meisje (of jongen, of een volwassen persoon) helemaal alleen en overstuur ziet? Draai je dan je hoofd weg en laat je haar lopen? Of denk je dat er vast wel iemand anders haar zal helpen?
Ik hoop dat veel mensen kunnen antwoorden dat ze altijd klaar staan voor een ander, maar ik ben bang dat te veel mensen te vaak wegkijken en hopen dat een ander wel zou helpen.
Ik zou het eens willen omdraaien:
Wat als jij met een lekke band staat en tientallen, misschien wel honderd mensen voorbij ziet komen en niemand aan jou vraagt of ze kunnen helpen?
Wat als het jouw kind is dat midden in de nacht met een lekke band staat?
Wat als jij met je fiets onderuitgaat, en niemand die passeert helpt je overeind of vraagt zelfs maar of je jezelf geen pijn hebt gedaan?
Wat als jij je mobieltje verliest, en niet terugkrijgt, of juist dat je hem wèl terugkrijgt omdat de eerlijke vinder er alles aan doet om jou te vinden?
Wat als jou iets overkomt waar je zo van overstuur raakt en even niet meer weer wat je moet doen?
Wat als jouw kind voor de trein springt omdat een heleboel mensen het ‘te druk hebben’, naar huis willen of bang zijn om wat andere mensen misschien zouden kunnen denken?
Toen ik rond Tessa's sterfdag bij de psycholoog zat, hadden we het over het laatste half uur van Tessa's leven.
Dit was behoorlijk confronterend, en voor het eerst kwam er niet alleen verdriet, maar ook woede naar boven.
Ik durf van mezelf best wel te zeggen dat ik behulpzaam ben. Ik ben degene die iemand met een lekke band of een ketting die eraf ligt help, of die iemand overeind helpt of helpt met het zoeken naar een sleutel of iets anders. In mijn naïviteit ging ik er eigenlijk altijd vanuit dat iedereen zo dacht.
Ik heb altijd gezegd dat niemand schuldig was aan Tessa’s dood, maar ik herinner me ook wat de politie toentertijd tegen ons zei: "Als er maar één iemand naar Tessa was toegegaan en haar had aangesproken, had ze deze wanhoopsdaad niet gedaan. Dan was ze uit haar roes van wanhoop, verdriet en paniek gekomen, en hadden we hier een paar jaar later om kunnen lachen."
Er waren namelijk genoeg mensen die avond:
- De duizenden mensen die aan het feesten waren tijdens de Zomerfeesten en waarvan er vast
een heleboel een huilend meisje helemaal alleen voorbij zagen lopen/rennen.
- De mensen die een meisje dat overstuur was het perron op zagen glippen en in de trein zagen
stappen.
- De vrouw in de trein die haar zwijgend een zakdoekje had aangeboden maar verder niets heeft
gezegd (maar toen ze later de sirenes hoorde direct wist dat het om Tessa ging).
- De mensen in de trein die een meisje zagen dat in Elst wilde uitstappen, maar de deuren niet
kon openen, waardoor de trein verder reed, en een overstuur meisje nog meer in paniek
raakte.
- De man die een zwaar overstuur meisje uit de trein zag stappen, zich wel zorgen
maakte, maar niets durfde te zeggen omdat hij bang was om voor 'vieze oude man' te
worden aangezien (en haar daarna zag springen)
Wat als één van deze mensen naar haar was toegelopen, en had gevraagd wat er aan de hand was, en of hij/zij haar ergens mee kon helpen?
Hoe langer ik hierover nadenk, hoe verdrietiger ik ervan word.
Hoewel ik op niemand persoonlijk boos ben, kan ik wel boos worden op het feit dat mensen tegenwoordig zo met zichzelf bezig zijn, dat ze vergeten om andere mensen te helpen. Ik vraag me af wat er in hun hoofd omgaat als ze iemand zien die op een of andere manier hulp nodig heeft. Zien ze het gewoon niet, willen ze het niet zien of denken ze dat er iemand anders wel zal helpen? Hebben ze haast om ergens te komen? Komen ze misschien te laat op hun afspraak? Zijn ze bang om wat later in hun bed te liggen? Zijn ze zo druk met feesten dat ze geen zin hebben in de sores van een ander?
Wat wil ik nu eigenlijk bereiken met dit verhaal?
Ik hoop dat ik mijn verdriet om kan zetten in iets positiefs.
Ik weet dat we er onze Tessa niet mee terugkrijgen, maar ik hoop dat mensen over mijn verhaal na gaan denken en hopelijk meer op andere mensen gaan letten.
Ik hoop dat mensen vaker de volgende vragen gaan stellen: Gaat het? Kan ik je misschien helpen? Kan ik misschien iemand voor je bellen?
Hoe dankbaar en positief kan het zijn dat je iemand kan helpen? Door bijvoorbeeld iemand te helpen met een lekke band of de fietsketting erop te leggen of iemand met pech een lift te geven? Zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Wat als je iemands leven kan redden, misschien zelfs zonder dat je het zelf weet?
Want ook als iemand verdrietig, eenzaam of depressief lijkt, kun je die persoon helpen.
Op tv zie je tegenwoordig de reclame van ‘Hey, het is oké’. Ik raad iedereen aan om eens te kijken op de site.
Wees niet bang, je hoeft echt niet iemands problemen op te lossen, maar je kan echt iemands leven redden door erop af te lopen en om te vragen hoe het er echt mee gaat.
Soms is zwijgend naast iemand zitten al genoeg.
Op de Engelstalige insta- of Facebook-account van Happiness Project staan ook tips hoe je ermee om kunt gaan. Onder deze post zie je een voorbeeld hoe je mensen kunt benaderen, en er staat op mijn blog een directe link naar deze sites.
Kijk eens even niet op je mobiel of horloge, of de persoon een ander huidtintje dan jou heeft, een kort jurkje draagt of wel of niet een hoofddoekje heeft.
Bedenk hoe je het zelf zou vinden als je in dezelfde situatie zou zitten en hoe je dan zelf behandeld wilt worden.
Let alsjeblieft een beetje meer op elkaar en wees behulpzaam.
Ik hoop dat hiermee voor een heleboel mensen een "Wat als" veranderd kan worden in een "Dankzij"...
Liefs, Ellen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten