Stapeltjesverdriet

In mijn vorige blog benoemde ik het al: Stapeltjesverdriet. Bij een van mijn eerste afspraken met de psycholoog kwam deze term naar boven. Ik had er nog nooit van gehoord, dus de psycholoog verwees me naar het boek Stapeltjesverdriet van Sabine Noten om het beter uit te leggen. 

Wat is nu eigenlijk Stapelverdriet? Op zijn Ellens gezegd moet je het zien als traumatische gebeurtenissen die gedurende je leven gebeuren. Vaak zijn dit gebeurtenissen die in je jeugd al gebeuren, en die je misschien wel hebt weggestopt. Enkele voorbeelden zijn het overlijden van een dierbaar persoon, echtscheiding (van je ouders of als je zelf gaat scheiden), pesten, ontslag, enzovoorts. 

Die gebeurtenissen kan je zien als een stapel stenen. Elke steen staat voor een trauma, de een groter als de ander, en als er maar genoeg stenen gestapeld worden, gaat de stapel wankelen en valt deze een keer om.  Het opstapelen van al deze trauma's kan dus ook lichamelijke klachten veroorzaken, zoals bij mij dus geval is.

Tessa tijdens onze rondreis door de VS in 2016

De dood van Tessa was natuurlijk de steen die de stapel deed omvallen, maar hij was al jaren aan het wankelen.

Een steen onderaan die stapel was Mark, mijn vriendje op de kleuterschool die op 6-jarige leeftijd kwam te overlijden. Als Tessa een jongen zou zijn geweest, wilde ik hem Mark noemen. Nu pas besef ik dat dit waarschijnlijk een verwijzing naar hem is.

Op een ochtend kwam ik op school, en bleek hij samen met een jonger broertje te zijn overleden doordat hij met lucifers had gespeeld. Mijn lieve, mooie vriendje waar ik mee wilde trouwen was er niet meer. We hebben het over 1978, en toen werd er niet gepraat met kinderen over zulke dingen, en van traumahulp hadden ze helemaal nog nooit van gehoord. 

Het enige wat ik me herinner is het geroddel van de moeders op het schoolplein en dat de juf zei dat hij dood was en zijn stoeltje naast me wegpakte. Het is zo lang geleden, maar dat wegpakken van dat stoeltje kan ik nog voor me zien 

Jaren heb ik dit weggestoken, en ergens in mijn puberjaren kwamen de herinneringen opeens terug. Ik heb me nog jaren afgevraagd wat er met de familie is gebeurd.                                                                         

Toen het een paar maanden geleden niet goed ging met me, kwamen de herinneringen weer boven, zeker omdat ik nu in hetzelfde schuitje zat als de ouders van Mark. Na een heftige sessie ben ik op advies van de psycholoog na al die jaren eindelijk gaan rouwen om mijn vriendje, en stak ik naast het kaarsje voor Tessa ook een kaarsje voor hem op. Verder ben ik op zoek gegaan naar informatie over zijn dood en zijn graf.  

Omdat ik op internet niets kon vinden, heb ik contact opgenomen met de gemeente, en na een paar weken kreeg ik alle informatie: de rouwadvertentie, krantenberichten en een foto van het graf met de plek op de begraafplaats. Mijn Mark bleek Marco te heten, en waar ik jaren bang voor was door alle roddels toentertijd: Hij was niet verbrand, maar in slaap gevallen en door koolmonoxide-vergiftiging overleden doordat hij brand had gesticht in zijn kledingkast.

Na 43 jaar heb ik eindelijk het graf kunnen bezoeken en afscheid kunnen nemen.                 Ik heb ook een briefje voor de familie achtergelaten. Ik wilde laten weten dat ik nog steeds aan Marco en hen dacht.          

Een paar weken geleden nam de dochter van zijn zus contact met me op. Helaas is het allemaal niet voorspoedig met de familie gegaan, o.a. met een echtscheiding van zijn ouders. In het gesprek dat ik met haar had merkte ik dat er na al die jaren nog heel veel onverwerkt verdriet zit in die familie.           

k heb van haar een mooie foto van Marco gekregen die ik koester ♡  

Het graf van Marco en zijn broertje