Precies 2 jaar geleden ben ik heel positief begonnen met het schrijven van mijn eerste blog. Deze was erg emotioneel voor mij, en ik had even rust nodig om hiervan bij te komen.
Het was de bedoeling dat ik regelmatig iets zou posten, maar toen kwam 1 augustus 2019...
Enkele dagen later zouden we op vakantie gaan, dus ik was druk met de voorbereidingen voor de reis.
Aan het einde van de middag stonden opeens de moeders van twee van Tessa's beste vrienden en vriendinnen uit Beuningen voor de deur.
Ze wilden mij persoonlijk vertellen dat die ochtend een lagere schoolvriendje van hen plotseling overleden was door het gebruik van een fout XTC-pilletje. Wat een schrik!
De volgende dag kon ik voor mijn gevoel niet anders, en ben ik op bezoek gegaan met bloemen, een kaart, kaarsenhouder en een tas 'comfortfood', omdat ik me herinnerde dat ik daar zelf zo dankbaar voor was toen wij dat toentertijd kregen.
Wat een verdriet zie ik, en de nachtmerrie van 2 jaar daarvoor wordt weer herbeleefd. Alle herinneringen komen weer boven: De gevoelens toen we van de politie hoorden dat Tessa dood was, de dramatische telefoontjes naar familie en vrienden en hun geschokte reacties; de bezoekjes en telefoontjes van de politie die bezig waren met het onderzoek, bezoekjes van familie, vrienden en andere bekenden; de dagelijkse bezoekjes aan het mortuarium waar onze mooie dochter lag, de tekst en foto's uitzoeken voor op de kaart, het plannen van de uitvaart, het uitzoeken van de muziek en foto's...
Tijdens een verder geweldige vakantie gingen mijn gedachten heel vaak terug naar het gezin dat nu in dezelfde nachtmerrie als ons was beland.
Na de vakantie kreeg ik enorm veel pijnklachten waardoor ik mijn dagelijks lange wandelronde met de hond niet meer kon doen. Door het wandelen met Nova kon ik de jaren daarvoor doorgaan zonder helemaal door te draaien, maar doordat dit wegviel, belandde ik achteraf gezien in een neerwaartse spiraal waardoor ik steeds meer pijnklachten kreeg, en het mentaal ook niet goed ging. Ondanks dat ik altijd positief ben, en ondanks mijn verdriet en pijn, probeerde ik toch ook zo goed en zo kwaad als kon te functioneren als vrouw, moeder, collega en vriendin, maar eigenlijk had ik weinig puf en nergens zin in.
En toen kwam Corona... Wat heftig allemaal, maar op één of andere manier kwam er de eerste maanden een soort van rust in mijn hoofd. Mijn liefde voor fotograferen kwam weer boven, en ik liep dagelijks met de camera rond om de natuur om me heen te fotograferen. Als ik fotografeer, kan ik even mijn hoofd leegmaken door te focussen op alles waar mijn oog op viel: bloemen, insecten, vogels, ... Hoewel ik altijd al van de natuur hield, begon ik nu echt de schoonheid te zien.
De 4-daagse ging niet door. Ondanks dat ik het natuurlijk heel triest vond voor alle lopers en feestvierders, was er bij mij ook enige opluchting: Ik zou dit jaar niet geconfronteerd worden met vrienden die gaan feesten, een zoon die (heel begrijpelijk) gaat stappen, en waardoor wij een hele week in diepe stress zitten te wachten tot het moment dat hij weer veilig thuis is gekomen, en ik zou niet geconfronteerd worden met de foto's en verhalen van iedereen die het zo naar de zin heeft terwijl wij deze feestweek in diepe rouw zitten. Het contrast tussen al die blije mensen en ons verdriet is gewoon te groot.
Na de zomer begint Sander aan zijn nieuwe studie, die hij natuurlijk thuis moet volgen, en vanaf oktober komt Walter ook volledig thuis te werken. Op zich gaat het allemaal goed, en als het me wat te druk wordt in huis, pak ik de camera en ga erop uit.
Wat ik wel miste, waren de momenten dat als ik me k.t voel, ik me terug kon trekken op Tessa's kamer om even een flink potje te gaan zitten janken. Die buien komen zo af en toe, niet dagelijks en ook niet wekelijks. Het klinkt misschien gek, maar soms moet ik mezelf even ontladen, en na zo'n huilbui kan ik er weer even een tijdje tegenaan. Doordat ik de mannen niet wil confronteren met mijn intense verdriet, vergat ik mezelf weleens.
De pijnklachten aan mijn armen, handen en vingers worden steeds erger, en na hele heftige nekklachten in de zomer, waarbij er gedacht wordt aan een nekhernia, en aan de prednison moet, beland ik na maanden eindelijk bij een neuroloog die helaas weer niets kan vinden. Ik word wel doorverwezen naar de fysio omdat ze denken aan een frozen shoulder. Bij de fysio bleek dit niet zo te zijn, en na uitgebreid onderzoek blijkt dat ik hypermobiel ben. Hierdoor heeft mijn lichaam heel veel werk om alles zo'n beetje op zijn plek te houden, waardoor ik al die vermoeidheid- en pijnklachten heb. Ook alle verdriet en stress hebben zijn uitwerking op mijn lichaam.
Na een gebeurtenis in april op mijn werk waar ik niet verder op in ga, zegt mijn lijf 'Ho, tot hier en niet verder'. Niet gelijk hoor... Eerst ben ik nog een paar weken met veel stress en een slecht gevoel in mijn lijf doorgegaan met werken.
Tijdens een lotgenotenbijeenkomst van ouders met kindverlies wordt mij al gezegd dat ze zich zorgen maken om mij, en een paar dagen later hebben mijn man en ik een meningsverschil over een pot verf.
Het rotgevoel groeit en groeit, en opeens; een aantal dagen later, begin ik totaal uit het niets met huilen en kan gewoon niet meer stoppen. Ik meld me ziek, en ga gelijk op zoek naar een psycholoog waar ik snel terecht kan, en hoe gek het ook klinkt, het wordt gelijk al wat rustiger in mijn hoofd.
Al jaren krijg ik van verschillende mensen het advies om professionele hulp in te schakelen, maar ik dacht altijd dat ik het zonder kon, maar nu ging bij mij dat knopje eindelijk om.
Het eerste consult was een heftige. Ik dacht voor het verdriet van Tessa te komen, maar ik vloog van de hak op de tak, en er kwamen allerlei jeugdtrauma's boven. Denk nou niet het ergste; ik heb een hele gelukkige jeugd gehad, maar volgens de psycholoog heb ik last van 'stapeltjesverdriet'. Ik zal hier later meer over vertellen. Ik ben nu een aantal keren geweest, en het gaat steeds een beetje beter met me. Het verdriet om het verlies van Tessa wordt er absoluut niet minder om, maar op andere gebieden gaat het een stuk beter met me.
Het blijkt dat heel veel van mijn pijnklachten komen door gebeurtenissen in het verleden.
Door middel van brainspotting ga ik terug naar deze gebeurtenissen. Het klinkt heel vreemd en wazig, maar door het herbeleven ervan, gebeurt er iets in je lichaam en hoofd waardoor ik op dit moment veel minder pijnklachten heb en veel meer fut heb om dingen te ondernemen.
Ook heb ik nu verklaringen waarom ik niet goed voor mezelf opkwam, en altijd anderen wilde plezieren en daarbij mezelf regelmatig vergat.
Gevolg is nu een kleine beetje een nieuwe Ellen met meer energie en die meer voor zichzelf opkomt, en als het niet goed voelt, het ook niet meer doet.
De eerste stap die ik hierin nam, was door mijn werk op te zeggen omdat het totaal niet goed meer voelde voor mij. Mijn hoofd voelt beter, en ik zie wel weer wat ik ga doen, en dat voelt als een bevrijding.
Na de laatste sessie voel ik me ook weer goed genoeg om deze blog weer op te pakken. Mijn hoofd loopt op dit moment over met dingen waarover ik wil schrijven. Tot snel!
