woensdag 22 september 2021

Wat als…

Wat doe jij als je iemand met pech ziet staan? Of als iemand onderuitgaat, bijvoorbeeld met de fiets?    
Wat doe jij als je iemand iets ziet verliezen, of als je bijvoorbeeld een portemonnee of een mobieltje vindt? 
Wat doe jij als je iemand zichtbaar overstuur ziet, of zich juist helemaal heeft teruggetrokken?                
Wat doe jij als je iemand ziet zitten die er duidelijk eenzaam of verdrietig uitziet?
Wat doe jij als je een jong meisje (of jongen, of een volwassen persoon) helemaal alleen en overstuur ziet? Draai je dan je hoofd weg en laat je haar lopen? Of denk je dat er vast wel iemand anders haar zal helpen?


Ik hoop dat veel mensen kunnen antwoorden dat ze altijd klaar staan voor een ander, maar ik ben bang dat te veel mensen te vaak wegkijken en hopen dat een ander wel zou helpen.    


Ik zou het eens willen omdraaien:

 

Wat als jij met een lekke band staat en tientallen, misschien wel honderd mensen voorbij ziet komen en niemand aan jou vraagt of ze kunnen helpen? 
Wat als het jouw kind is dat midden in de nacht met een lekke band staat?

Wat als jij met je fiets onderuitgaat, en niemand die passeert helpt je overeind of vraagt zelfs maar of je jezelf geen pijn hebt gedaan? 
Wat als jij je mobieltje verliest, en niet terugkrijgt, of juist dat je hem wèl terugkrijgt omdat de eerlijke vinder er alles aan doet om jou te vinden?
Wat als jou iets overkomt waar je zo van overstuur raakt en even niet meer weer wat je moet doen?

Wat als jouw kind voor de trein springt omdat een heleboel mensen het ‘te druk hebben’, naar huis willen of bang zijn om wat andere mensen misschien zouden kunnen denken?


Toen ik rond Tessa's sterfdag bij de psycholoog zat, hadden we het over het laatste half uur van Tessa's leven. 
Dit was behoorlijk confronterend, en voor het eerst kwam er niet alleen verdriet, maar ook woede naar boven. 
Ik durf van mezelf best wel te zeggen dat ik behulpzaam ben. Ik ben degene die iemand met een lekke band of een ketting die eraf ligt help, of die iemand overeind helpt of helpt met het zoeken naar een sleutel of iets anders. In mijn naïviteit ging ik er eigenlijk altijd vanuit dat iedereen zo dacht.                                                                                                            

Ik heb altijd gezegd dat niemand schuldig was aan Tessa’s dood, maar ik herinner me ook wat de politie toentertijd tegen ons zei: "Als er maar één iemand naar Tessa was toegegaan en haar had aangesproken, had ze deze wanhoopsdaad niet gedaan. Dan was ze uit haar roes van wanhoop, verdriet en paniek gekomen, en hadden we hier een paar jaar later om kunnen lachen."


Er waren namelijk genoeg mensen die avond: 
- De duizenden mensen die aan het feesten waren tijdens de Zomerfeesten en waarvan er vast

  een heleboel een huilend meisje helemaal alleen voorbij zagen lopen/rennen.

- De mensen die een meisje dat overstuur was het perron op zagen glippen en in de trein zagen

  stappen.
- De vrouw in de trein die haar zwijgend een zakdoekje had aangeboden maar verder niets heeft

  gezegd (maar toen ze later de sirenes hoorde direct wist dat het om Tessa ging).

- De mensen in de trein die een meisje zagen dat in Elst wilde uitstappen, maar de deuren niet 

  kon openen, waardoor de trein verder reed, en een overstuur meisje nog meer in paniek 

  raakte.                                                         

- De man die een zwaar overstuur meisje uit de trein zag stappen, zich wel zorgen 
  maakte, maar niets durfde te zeggen omdat hij bang was om voor 'vieze oude man' te
  worden aangezien (en haar daarna zag springen)


Wat als één van deze mensen naar haar was toegelopen, en had gevraagd wat er aan de hand was, en of hij/zij haar ergens mee kon helpen?


Hoe langer ik hierover nadenk, hoe verdrietiger ik ervan word. 
Hoewel ik op niemand persoonlijk boos ben, kan ik wel boos worden op het feit dat mensen tegenwoordig zo met zichzelf bezig zijn, dat ze vergeten om andere mensen te helpen. Ik vraag me af wat er in hun hoofd omgaat als ze iemand zien die op een of andere manier hulp nodig heeft. Zien ze het gewoon niet, willen ze het niet zien of denken ze dat er iemand anders wel zal helpen? Hebben ze haast om ergens te komen? Komen ze misschien te laat op hun afspraak? Zijn ze bang om wat later in hun bed te liggen? Zijn ze zo druk met feesten dat ze geen zin hebben in de sores van een ander?

        

Wat wil ik nu eigenlijk bereiken met dit verhaal? 


Ik hoop dat ik mijn verdriet om kan zetten in iets positiefs. 
Ik weet dat we er onze Tessa niet mee terugkrijgen, maar ik hoop dat mensen over mijn verhaal na gaan denken en hopelijk meer op andere mensen gaan letten. 
Ik hoop dat mensen vaker de volgende vragen gaan stellen: Gaat het? Kan ik je misschien helpen? Kan ik misschien iemand voor je bellen?

Hoe dankbaar en positief kan het zijn dat je iemand kan helpen? Door bijvoorbeeld iemand te helpen met een lekke band of de fietsketting erop te leggen of iemand met pech een lift te geven? Zo zijn er nog veel meer voorbeelden.


Wat als je iemands leven kan redden, misschien zelfs zonder dat je het zelf weet? 
Want ook als iemand verdrietig, eenzaam of depressief lijkt, kun je die persoon helpen. 

Op tv zie je tegenwoordig de reclame van ‘Hey, het is oké’. Ik raad iedereen aan om eens te kijken op de site. 
Wees niet bang, je hoeft echt niet iemands problemen op te lossen, maar je kan echt iemands leven redden door erop af te lopen en om te vragen hoe het er echt mee gaat. 
Soms is zwijgend naast iemand zitten al genoeg. 
Op de Engelstalige insta- of Facebook-account van Happiness Project staan ook tips hoe je ermee om kunt gaan. Onder deze post zie je een voorbeeld hoe je mensen kunt benaderen, en er staat op mijn blog een directe link naar deze sites. 


Kijk eens even niet op je mobiel of horloge, of de persoon een ander huidtintje dan jou heeft, een kort jurkje draagt of wel of niet een hoofddoekje heeft. 
Bedenk hoe je het zelf zou vinden als je in dezelfde situatie zou zitten en hoe je dan zelf behandeld wilt worden.

Let alsjeblieft een beetje meer op elkaar en wees behulpzaam. 

Ik hoop dat hiermee voor een heleboel mensen een "Wat als" veranderd kan worden in een "Dankzij"...


Liefs, Ellen






zaterdag 10 juli 2021

Stapeltjesverdriet

In mijn vorige blog benoemde ik het al: Stapeltjesverdriet. Bij een van mijn eerste afspraken met de psycholoog kwam deze term naar boven. Ik had er nog nooit van gehoord, dus de psycholoog verwees me naar het boek Stapeltjesverdriet van Sabine Noten om het beter uit te leggen. 

Wat is nu eigenlijk Stapelverdriet? Op zijn Ellens gezegd moet je het zien als traumatische gebeurtenissen die gedurende je leven gebeuren. Vaak zijn dit gebeurtenissen die in je jeugd al gebeuren, en die je misschien wel hebt weggestopt. Enkele voorbeelden zijn het overlijden van een dierbaar persoon, echtscheiding (van je ouders of als je zelf gaat scheiden), pesten, ontslag, enzovoorts. 

Die gebeurtenissen kan je zien als een stapel stenen. Elke steen staat voor een trauma, de een groter als de ander, en als er maar genoeg stenen gestapeld worden, gaat de stapel wankelen en valt deze een keer om.  Het opstapelen van al deze trauma's kan dus ook lichamelijke klachten veroorzaken, zoals bij mij dus geval is.

Tessa tijdens onze rondreis door de VS in 2016

De dood van Tessa was natuurlijk de steen die de stapel deed omvallen, maar hij was al jaren aan het wankelen.

Een steen onderaan die stapel was Mark, mijn vriendje op de kleuterschool die op 6-jarige leeftijd kwam te overlijden. Als Tessa een jongen zou zijn geweest, wilde ik hem Mark noemen. Nu pas besef ik dat dit waarschijnlijk een verwijzing naar hem is.

Op een ochtend kwam ik op school, en bleek hij samen met een jonger broertje te zijn overleden doordat hij met lucifers had gespeeld. Mijn lieve, mooie vriendje waar ik mee wilde trouwen was er niet meer. We hebben het over 1978, en toen werd er niet gepraat met kinderen over zulke dingen, en van traumahulp hadden ze helemaal nog nooit van gehoord. 
Het enige wat ik me herinner is het geroddel van de moeders op het schoolplein en dat de juf zei dat hij dood was en zijn stoeltje naast me wegpakte. Het is zo lang geleden, maar dat wegpakken van dat stoeltje kan ik nog voor me zien 
Jaren heb ik dit weggestoken, en ergens in mijn puberjaren kwamen de herinneringen opeens terug. Ik heb me nog jaren afgevraagd wat er met de familie is gebeurd.                                                                         

Toen het een paar maanden geleden niet goed ging met me, kwamen de herinneringen weer boven, zeker omdat ik nu in hetzelfde schuitje zat als de ouders van Mark. Na een heftige sessie ben ik op advies van de psycholoog na al die jaren eindelijk gaan rouwen om mijn vriendje, en stak ik naast het kaarsje voor Tessa ook een kaarsje voor hem op. Verder ben ik op zoek gegaan naar informatie over zijn dood en zijn graf.  

Omdat ik op internet niets kon vinden, heb ik contact opgenomen met de gemeente, en na een paar weken kreeg ik alle informatie: de rouwadvertentie, krantenberichten en een foto van het graf met de plek op de begraafplaats. Mijn Mark bleek Marco te heten, en waar ik jaren bang voor was door alle roddels toentertijd: Hij was niet verbrand, maar in slaap gevallen en door koolmonoxide-vergiftiging overleden doordat hij brand had gesticht in zijn kledingkast.

Na 43 jaar heb ik eindelijk het graf kunnen bezoeken en afscheid kunnen nemen.                 Ik heb ook een briefje voor de familie achtergelaten. Ik wilde laten weten dat ik nog steeds aan Marco en hen dacht.          

Een paar weken geleden nam de dochter van zijn zus contact met me op. Helaas is het allemaal niet voorspoedig met de familie gegaan, o.a. met een echtscheiding van zijn ouders. In het gesprek dat ik met haar had merkte ik dat er na al die jaren nog heel veel onverwerkt verdriet zit in die familie.           

k heb van haar een mooie foto van Marco gekregen die ik koester ♡  


Het graf van Marco en zijn broertje




donderdag 8 juli 2021

Hello again / Update

Een update van de laatste 2 jaar

Precies 2 jaar geleden ben ik heel positief begonnen met het schrijven van mijn eerste blog. Deze was erg emotioneel voor mij, en ik had even rust nodig om hiervan bij te komen. 
Het was de bedoeling dat ik regelmatig iets zou posten, maar toen kwam 1 augustus 2019...

Enkele dagen later zouden we op vakantie gaan, dus ik was druk met de voorbereidingen voor de reis. 
Aan het einde van de middag stonden opeens de moeders van twee van Tessa's beste vrienden en vriendinnen uit Beuningen voor de deur. 
Ze wilden mij persoonlijk vertellen dat die ochtend een lagere schoolvriendje van hen plotseling overleden was door het gebruik van een fout XTC-pilletje. Wat een schrik!

De volgende dag kon ik voor mijn gevoel niet anders, en ben ik op bezoek gegaan met bloemen, een kaart, kaarsenhouder en een tas 'comfortfood', omdat ik me herinnerde dat ik daar zelf zo dankbaar voor was toen wij dat toentertijd kregen. 
Wat een verdriet zie ik, en de nachtmerrie van 2 jaar daarvoor wordt weer herbeleefd. Alle herinneringen komen weer boven: De gevoelens toen we van de politie hoorden dat Tessa dood was, de dramatische telefoontjes naar familie en vrienden en hun geschokte reacties; de bezoekjes en telefoontjes van de politie die bezig waren met het onderzoek, bezoekjes van familie, vrienden en andere bekenden; de dagelijkse bezoekjes aan het mortuarium waar onze mooie dochter lag, de tekst en foto's uitzoeken voor op de kaart, het plannen van de uitvaart, het uitzoeken van de muziek en foto's... 
Tijdens een verder geweldige vakantie gingen mijn gedachten heel vaak terug naar het gezin dat nu in dezelfde nachtmerrie als ons was beland.

Na de vakantie kreeg ik enorm veel pijnklachten waardoor ik mijn dagelijks lange wandelronde met de hond niet meer kon doen. Door het wandelen met Nova kon ik de jaren daarvoor doorgaan zonder helemaal door te draaien, maar doordat dit wegviel, belandde ik achteraf gezien in een neerwaartse spiraal waardoor ik steeds meer pijnklachten kreeg, en het mentaal ook niet goed ging. Ondanks dat ik altijd positief ben, en ondanks mijn verdriet en pijn, probeerde ik toch ook zo goed en zo kwaad als kon te functioneren als vrouw, moeder, collega en vriendin, maar eigenlijk had ik weinig puf en nergens zin in.

En toen kwam Corona... Wat heftig allemaal, maar op één of andere manier kwam er de eerste maanden een soort van rust in mijn hoofd. Mijn liefde voor fotograferen kwam weer boven, en ik liep dagelijks met de camera rond om de natuur om me heen te fotograferen. Als ik fotografeer, kan ik even mijn hoofd leegmaken door te focussen op alles waar mijn oog op viel: bloemen, insecten, vogels, ... Hoewel ik altijd al van de natuur hield, begon ik nu echt de schoonheid te zien.

De 4-daagse ging niet door. Ondanks dat ik het natuurlijk heel triest vond voor alle lopers en feestvierders, was er bij mij ook enige opluchting: Ik zou dit jaar niet geconfronteerd worden met vrienden die gaan feesten, een zoon die (heel begrijpelijk) gaat stappen, en waardoor wij een hele week in diepe stress zitten te wachten tot het moment dat hij weer veilig thuis is gekomen, en ik zou niet geconfronteerd worden met de foto's en verhalen van iedereen die het zo naar de zin heeft terwijl wij deze feestweek in diepe rouw zitten. Het contrast tussen al die blije mensen en ons verdriet is gewoon te groot.

Na de zomer begint Sander aan zijn nieuwe studie, die hij natuurlijk thuis moet volgen, en vanaf oktober komt Walter ook volledig thuis te werken. Op zich gaat het allemaal goed, en als het me wat te druk wordt in huis, pak ik de camera en ga erop uit.                                                                            

Wat ik wel miste, waren de momenten dat als ik me k.t voel, ik me terug kon trekken op Tessa's kamer om even een flink potje te gaan zitten janken. Die buien komen zo af en toe, niet dagelijks en ook niet wekelijks. Het klinkt misschien gek, maar soms moet ik mezelf even ontladen, en na zo'n huilbui kan ik er weer even een tijdje tegenaan. Doordat ik de mannen niet wil confronteren met mijn intense verdriet, vergat ik mezelf weleens.

De pijnklachten aan mijn armen, handen en vingers worden steeds erger, en na hele heftige nekklachten in de zomer, waarbij er gedacht wordt aan een nekhernia, en aan de prednison moet, beland ik na maanden eindelijk bij een neuroloog die helaas weer niets kan vinden. Ik word wel doorverwezen naar de fysio omdat ze denken aan een frozen shoulder. Bij de fysio bleek dit niet zo te zijn, en na uitgebreid onderzoek blijkt dat ik hypermobiel ben. Hierdoor heeft mijn lichaam heel veel werk om alles zo'n beetje op zijn plek te houden, waardoor ik al die vermoeidheid- en pijnklachten heb. Ook alle verdriet en stress hebben zijn uitwerking op mijn lichaam.

Na een gebeurtenis in april op mijn werk waar ik niet verder op in ga, zegt mijn lijf 'Ho, tot hier en niet verder'. Niet gelijk hoor... Eerst ben ik nog een paar weken met veel stress en een slecht gevoel in mijn lijf doorgegaan met werken.

Tijdens een lotgenotenbijeenkomst van ouders met kindverlies wordt mij al gezegd dat ze zich zorgen maken om mij, en een paar dagen later hebben mijn man en ik een meningsverschil over een pot verf. 
Het rotgevoel groeit en groeit, en opeens; een aantal dagen later, begin ik totaal uit het niets met huilen en kan gewoon niet meer stoppen. Ik meld me ziek, en ga gelijk op zoek naar een psycholoog waar ik snel terecht kan, en hoe gek het ook klinkt, het wordt gelijk al wat rustiger in mijn hoofd. 
Al jaren krijg ik van verschillende mensen het advies om professionele hulp in te schakelen, maar ik dacht altijd dat ik het zonder kon, maar nu ging bij mij dat knopje eindelijk om.

Het eerste consult was een heftige. Ik dacht voor het verdriet van Tessa te komen, maar ik vloog van de hak op de tak, en er kwamen allerlei jeugdtrauma's boven. Denk nou niet het ergste; ik heb een hele gelukkige jeugd gehad, maar volgens de psycholoog heb ik last van 'stapeltjesverdriet'. Ik zal hier later meer over vertellen. Ik ben nu een aantal keren geweest, en het gaat steeds een beetje beter met me. Het verdriet om het verlies van Tessa wordt er absoluut niet minder om, maar op andere gebieden gaat het een stuk beter met me.                    

Het blijkt dat heel veel van mijn pijnklachten komen door gebeurtenissen in het verleden. 
Door middel van brainspotting ga ik terug naar deze gebeurtenissen. Het klinkt heel vreemd en wazig, maar door het herbeleven ervan, gebeurt er iets in je lichaam en hoofd waardoor ik op dit moment veel minder pijnklachten heb en veel meer fut heb om dingen te ondernemen. 
Ook heb ik nu verklaringen waarom ik niet goed voor mezelf opkwam, en altijd anderen wilde plezieren en daarbij mezelf regelmatig vergat.

Gevolg is nu een kleine beetje een nieuwe Ellen met meer energie en die meer voor zichzelf opkomt, en als het niet goed voelt, het ook niet meer doet.
De eerste stap die ik hierin nam, was door mijn werk op te zeggen omdat het totaal niet goed meer voelde voor mij. Mijn hoofd voelt beter, en ik zie wel weer wat ik ga doen, en dat voelt als een bevrijding.

Na de laatste sessie voel ik me ook weer goed genoeg om deze blog weer op te pakken. Mijn hoofd loopt op dit moment over met dingen waarover ik wil schrijven. Tot snel!







dinsdag 16 juli 2019

Eerste Blog 17-7-2019

Lieve Tessa,

Wat 2 jaar geleden begon als een mooie, warme, gezellige dag met vriendinnen, vrienden en zomerfeesten eindigde in een nachtmerrie voor jou. We hadden het al dagen gezellig met ons gezin en met je vriendinnen die bleven slapen. 
Overdag gezellig chillen, in de avond ieder met zijn eigen vrienden naar de stad, en na afloop thuis met zijn allen hapjes eten en naar jullie verhalen luisteren.

Terwijl je broer met zijn vrienden en papa en ik met onze vrienden het nog gezellig hebben in Nijmegen, eindigde jouw leven in Arnhem op maandag 17 juli 2017 om ongeveer kwart voor 12, iets voor middernacht.

Voor ons begon pas na middernacht de nachtmerrie van in eerste instantie je vermissing, de telefoontjes en appberichten met politie, vrienden en vriendinnen en de zoektocht naar jou. 
Uren van onzekerheid en dan rond 4 uur in de ochtend de politie aan de deur met het bericht dat je was aangereden door een trein. 
Onze wereld stortte op dat moment ineen.

Enkele woorden die jou kwetsten, een puberbrein dat volledig op hol slaat, impulsief op de vlucht, verdriet, paniek, niemand in je buurt, op het verkeerde moment op de verkeerde plek, een verkeerde beslissing... en in een fractie van een seconde is je leven voorbij.

Een mooi, lief, sociaal, impulsief, gek, en zeker ook ondeugend meisje was je, dat vol in het leven stond. Je genoot van het leven, wilde alles meemaken en je had zoveel dromen en plannen.
Depressief: Absoluut niet! Je ging alleen maar vrolijk, zingend en dansend door het leven. 
Natuurlijk had ook jij de normale puber ’struggles’ die iedereen heeft: “Ben ik wel leuk/mooi genoeg”, “Vindt iedereen me toch wel aardig?, "hoeveel volgers heb ik op insta?", “Mam, zeur niet zo!”, “Wat is de nieuwe toegangscode van Netflix?” (had ik stiekem gewijzigd omdat je moest leren voor de proefwerkweek),...

Zoveel vragen hebben we: “Hebben we iets gemist”; “Hoe kan zoiets toch gebeuren bij iemand die zo vol levensvreugde zit?”, “Waarom nou toch?”, We zullen het helaas nooit precies te weten komen. 

Iedereen die jou echt kent, weet dat dit een impulsieve actie van je was, geen bewuste keuze. 
Je stond vol in het leven, en bij gesprekken die we wel eens hadden over zelfdoding naar aanleiding van gebeurtenissen in jouw omgeving of in de media, kon je ook nooit begrijpen dat mensen zoiets konden doen.
Wij noemen jouw dood dan ook een ongeluk, of zoals de rechercheur die je overlijden onderzocht zei: Een dramatische samenloop van omstandigheden met tragische afloop.

Mensen met schuldgevoelens, sommigen misschien enigszins terecht, de meesten niet, zoveel ‘wat, als-en’. 
Helaas brengt dit allemaal jou niet terug, en zullen we het voor altijd zonder je moeten doen. 
Ik kan niet boos zijn, want niemand is echt schuldig. 
Alleen word ik heel erg verdrietig als ik bedenk hoe jij je het laatste halfuur van je leven moet hebben gevoeld.

Zoveel heb je de afgelopen twee jaar gemist, en er komt nog zo ongelooflijk veel meer dat je gaat missen. 
Met alles wat we doen ben je bij ons: In ons hoofd en in ons hart, en ik probeer bij alles wat ik doe het ook een beetje namens en voor jou te doen, zoals de bucketlist die ik gedeeltelijk namens jou aan het volbrengen ben. 
Ook je broer doet zo enorm zijn best, want voor hem is het zeker niet makkelijk, maar wat zijn we ongelooflijk trots op hem.

Leef, het liedje van André Hazes wat je uit volle borst meezong. 
Geweldig vond je het. De tekst stond op je rouwkaart en werd ook gedraaid bij de uitvaart. 
Als we het nu horen breekt ons hart, maar ik heb het je beloofd, dus ik zing hem voor jou, iedere keer als ik hem hoor. 
De ene keer gaat dit beter als de andere, maar zingen zal ik...
Hopelijk kunnen we ooit weer een beetje genieten van dit lied, net zoals jij deed.

Verder hoop en geloof ik erin dat je regelmatig over onze schouder en die van je vrienden en vriendinnen met ons meekijkt, en ook een klein beetje meegeniet vanaf daarboven.

Lieve Tes, iedereen gaat verder met het leven en herinneringen beginnen misschien te vervagen. 
Voor ons echter is de tijd op die 17e juli stil komen staan en wordt het gemis iedere dag groter.
Zoveel herinneringen in liedjes die ik hoor op de radio of in je afspeellijsten op Spotify, bepaalde geuren, je slaapkamer, foto’s, filmpjes of gewoon een kleine herinnering die heel diep verscholen zat en opeens boven komt borrelen. 

Ook wij moeten verder, en dat gaat stapje voor stapje. 
Vorig jaar heb ik eindelijk je schoenen onder de kapstok weggehaald en op je kamer gezet. 
We proberen weer wat feesten uit, waar we aan de ene kant wel van kunnen genieten, maar wel met de nodige tranen na afloop. 
Ik weet ook niet of 'genieten' wel het juiste woord is. Bij elke leuke gebeurtenis of lach is het gemis op de achtergrond.

De Zomerfeesten zijn een te grote stap, een stap die we wellicht nooit meer zullen maken, omdat deze feestweek zo aan jouw overlijden gekoppeld is. Maar ik zeg nooit nooit, want ik heb de afgelopen twee jaar mijn angsten en verdriet nooit uit de weg gelopen. 

We houden ongelooflijk veel van je en missen je zo onbeschrijflijk veel. 


‘Till we meet again ❤️

Tessa in de V.S. Deze foto staat op de rouwkaart

Mijn leven met rouw

Wat als…

Wat doe jij als je iemand met pech ziet staan? Of als iemand onderuitgaat, bijvoorbeeld met de fiets?     Wat doe jij als je iemand iets zie...