Lieve Tessa,
Wat 2 jaar geleden begon als een mooie, warme, gezellige dag met vriendinnen, vrienden en zomerfeesten eindigde in een nachtmerrie voor jou. We hadden het al dagen gezellig met ons gezin en met je vriendinnen die bleven slapen.
Overdag gezellig chillen, in de avond ieder met zijn eigen vrienden naar de stad, en na afloop thuis met zijn allen hapjes eten en naar jullie verhalen luisteren.
Overdag gezellig chillen, in de avond ieder met zijn eigen vrienden naar de stad, en na afloop thuis met zijn allen hapjes eten en naar jullie verhalen luisteren.
Terwijl je broer met zijn vrienden en papa en ik met onze vrienden het nog gezellig hebben in Nijmegen, eindigde jouw leven in Arnhem op maandag 17 juli 2017 om ongeveer kwart voor 12, iets voor middernacht.
Voor ons begon pas na middernacht de nachtmerrie van in eerste instantie je vermissing, de telefoontjes en appberichten met politie, vrienden en vriendinnen en de zoektocht naar jou.
Uren van onzekerheid en dan rond 4 uur in de ochtend de politie aan de deur met het bericht dat je was aangereden door een trein.
Uren van onzekerheid en dan rond 4 uur in de ochtend de politie aan de deur met het bericht dat je was aangereden door een trein.
Onze wereld stortte op dat moment ineen.
Enkele woorden die jou kwetsten, een puberbrein dat volledig op hol slaat, impulsief op de vlucht, verdriet, paniek, niemand in je buurt, op het verkeerde moment op de verkeerde plek, een verkeerde beslissing... en in een fractie van een seconde is je leven voorbij.
Een mooi, lief, sociaal, impulsief, gek, en zeker ook ondeugend meisje was je, dat vol in het leven stond. Je genoot van het leven, wilde alles meemaken en je had zoveel dromen en plannen.
Depressief: Absoluut niet! Je ging alleen maar vrolijk, zingend en dansend door het leven.
Natuurlijk had ook jij de normale puber ’struggles’ die iedereen heeft: “Ben ik wel leuk/mooi genoeg”, “Vindt iedereen me toch wel aardig?, "hoeveel volgers heb ik op insta?", “Mam, zeur niet zo!”, “Wat is de nieuwe toegangscode van Netflix?” (had ik stiekem gewijzigd omdat je moest leren voor de proefwerkweek),...
Natuurlijk had ook jij de normale puber ’struggles’ die iedereen heeft: “Ben ik wel leuk/mooi genoeg”, “Vindt iedereen me toch wel aardig?, "hoeveel volgers heb ik op insta?", “Mam, zeur niet zo!”, “Wat is de nieuwe toegangscode van Netflix?” (had ik stiekem gewijzigd omdat je moest leren voor de proefwerkweek),...
Zoveel vragen hebben we: “Hebben we iets gemist”; “Hoe kan zoiets toch gebeuren bij iemand die zo vol levensvreugde zit?”, “Waarom nou toch?”, We zullen het helaas nooit precies te weten komen.
Iedereen die jou echt kent, weet dat dit een impulsieve actie van je was, geen bewuste keuze.
Je stond vol in het leven, en bij gesprekken die we wel eens hadden over zelfdoding naar aanleiding van gebeurtenissen in jouw omgeving of in de media, kon je ook nooit begrijpen dat mensen zoiets konden doen.
Wij noemen jouw dood dan ook een ongeluk, of zoals de rechercheur die je overlijden onderzocht zei: Een dramatische samenloop van omstandigheden met tragische afloop.
Mensen met schuldgevoelens, sommigen misschien enigszins terecht, de meesten niet, zoveel ‘wat, als-en’.
Helaas brengt dit allemaal jou niet terug, en zullen we het voor altijd zonder je moeten doen.
Ik kan niet boos zijn, want niemand is echt schuldig.
Alleen word ik heel erg verdrietig als ik bedenk hoe jij je het laatste halfuur van je leven moet hebben gevoeld.
Zoveel heb je de afgelopen twee jaar gemist, en er komt nog zo ongelooflijk veel meer dat je gaat missen.
Met alles wat we doen ben je bij ons: In ons hoofd en in ons hart, en ik probeer bij alles wat ik doe het ook een beetje namens en voor jou te doen, zoals de bucketlist die ik gedeeltelijk namens jou aan het volbrengen ben.
Ook je broer doet zo enorm zijn best, want voor hem is het zeker niet makkelijk, maar wat zijn we ongelooflijk trots op hem.
Leef, het liedje van André Hazes wat je uit volle borst meezong.
Geweldig vond je het. De tekst stond op je rouwkaart en werd ook gedraaid bij de uitvaart.
Als we het nu horen breekt ons hart, maar ik heb het je beloofd, dus ik zing hem voor jou, iedere keer als ik hem hoor.
De ene keer gaat dit beter als de andere, maar zingen zal ik...
Als we het nu horen breekt ons hart, maar ik heb het je beloofd, dus ik zing hem voor jou, iedere keer als ik hem hoor.
De ene keer gaat dit beter als de andere, maar zingen zal ik...
Hopelijk kunnen we ooit weer een beetje genieten van dit lied, net zoals jij deed.
Verder hoop en geloof ik erin dat je regelmatig over onze schouder en die van je vrienden en vriendinnen met ons meekijkt, en ook een klein beetje meegeniet vanaf daarboven.
Lieve Tes, iedereen gaat verder met het leven en herinneringen beginnen misschien te vervagen.
Voor ons echter is de tijd op die 17e juli stil komen staan en wordt het gemis iedere dag groter.
Zoveel herinneringen in liedjes die ik hoor op de radio of in je afspeellijsten op Spotify, bepaalde geuren, je slaapkamer, foto’s, filmpjes of gewoon een kleine herinnering die heel diep verscholen zat en opeens boven komt borrelen.
Ook wij moeten verder, en dat gaat stapje voor stapje.
Vorig jaar heb ik eindelijk je schoenen onder de kapstok weggehaald en op je kamer gezet.
We proberen weer wat feesten uit, waar we aan de ene kant wel van kunnen genieten, maar wel met de nodige tranen na afloop.
Ik weet ook niet of 'genieten' wel het juiste woord is. Bij elke leuke gebeurtenis of lach is het gemis op de achtergrond.
Zoveel herinneringen in liedjes die ik hoor op de radio of in je afspeellijsten op Spotify, bepaalde geuren, je slaapkamer, foto’s, filmpjes of gewoon een kleine herinnering die heel diep verscholen zat en opeens boven komt borrelen.
Ook wij moeten verder, en dat gaat stapje voor stapje.
Vorig jaar heb ik eindelijk je schoenen onder de kapstok weggehaald en op je kamer gezet.
We proberen weer wat feesten uit, waar we aan de ene kant wel van kunnen genieten, maar wel met de nodige tranen na afloop.
Ik weet ook niet of 'genieten' wel het juiste woord is. Bij elke leuke gebeurtenis of lach is het gemis op de achtergrond.
De Zomerfeesten zijn een te grote stap, een stap die we wellicht nooit meer zullen maken, omdat deze feestweek zo aan jouw overlijden gekoppeld is. Maar ik zeg nooit nooit, want ik heb de afgelopen twee jaar mijn angsten en verdriet nooit uit de weg gelopen.
We houden ongelooflijk veel van je en missen je zo onbeschrijflijk veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten